Afscheid nemen bestaat niet…

 
Marco Borsato zong het al: ‘Afscheid nemen bestaat niet. Ik ga wel weg maar verlaat je niet. Zie wat onzichtbaar is…’
 
Vanwege de corona maatregelen besloot de familie van Tom, een goede vriend van mij, afscheid van hem te nemen in familiekring. Maar zijn vrienden wilde ook graag afscheid nemen en om daaraan tegemoet te komen, nodigde de familie zijn vrienden uit om samen te komen in een park waar Tom graag kwam. Er waren lange tafels neergezet waar iedereen met gepaste afstand kon plaatsnemen.        
 
Het was een stralende nazomerdag. De familie had drankjes en hartige hapjes geregeld, want Tom was een echte Bourgondiër. Iedereen was er. Alleen hij niet, voor het eerst.
'Wat herinner jij je van Tom?’ vroeg één van zijn vrienden terwijl hij mij een toastje aanbood en die vraag ging de tafel rond. Het bleek een goede vraag, want de verhalen kwamen.
Verhalen die we niet allemaal van Tom wisten en waarover we ons verwonderde of waar we intens om konden lachen. Het was volstrekt niet nodig om antwoorden te vinden die recht deden aan het leven van Tom.
De kracht  – dat zag ik als ik naar zijn vrienden keek – zat in het delen.      
De sfeer was troostend en helend alsof Tom in ons midden was. Daardoor leek  het wel, dat we de pijn van het afscheid beter konden dragen.

De Vlaamse klinisch psycholoog Manu Keirse, is rouwspecialist en hij gelooft niet meer in rouwverwerking.
Hij zegt; ‘je kunt hoogstens een verlies overleven. Er valt niets af te sluiten of een plek te geven,
maar des te meer levend te houden en te herinneren. Daarmee geef je de overledene en het verdriet bestaansrecht’.  
En zo ontdekten we, zittend aan die lange tafels, dat het leven rijker wordt als je de dood niet wegduwt.
Deze middag in het park scheen de zon door de bomen en innerlijk hoorde ik Marco zingen:
‘Zoek me in alles dan kom je me tegen…’

Delen: